زان پری چون شیشه تا کی شکوه ای خالی کنم

می رود دامانش از کف گر دلی خالی کنم

جنس حیرت گرم دارد روز بازار جمال

کاش من هم یک نگه آیینه دلالی کنم

خاک من دارد سحر در جیب و خاری می کشد

همتی کو کاین بنای پست را عالی کنم

دست ز اسباب جهان برداشتم اما چه سود

دل اگر بردارم از خود بار حمالی کنم

کثرت آثار در ترک تماشا وحدت است

چشم پوشم آنچه تفصیلی ست اجمالی کنم

آبروی شمع آخر ریخت اشک بی اثر

آرزوی مرده را تا چند غسالی کنم

سوختن همچون چنار آسان نمی آید به دست

نوبر این رنگ شاید در کهنسالی کنم

آتش افتد در بنای فقر و من از سوز دل

گر هوس را آبیار گلشن قالی کنم

نا امید طاقت پرواز تا کی زیستن

ناله بیکارست وقف بی پر و بالی کنم

بر نیامد نه سپهر از چاره ی مخمور من

شیشهٔ دیگر تو هم پر ساز تا خالی کنم

عاجزی بیدل ندارد چاره از خفت کشی

نقش پایم تاکجا تدبیر پا مالی کنم